ღირსი მარიამ მეგვიპტელი (+522). პალესტინის ერთ-ერთმონასტერში, კესარიისმახლობლად, ცხოვრობდაღირსი ზოსიმე. სიყრმიდან მონასტერშიგაზრდილი ბერისავანეში 53 წლამდემოღვაწეობდა. ერთხელმას გონებაშიგაუელვა ფიქრმა: „ნეტავ მოიძებნებაუშორეს უდაბნოშიღვთივსულიერი კაცი, ჩემზე აღმატებულიმღვიძარებასა დაღვაწლში?“
როგორც კი ფიქრიდაასრულა, ღირსმამას უფლისანგელოზი გამოეცხადადა აუწყა: „შენი ღვაწლისათნოა უფლისათვის, მაგრამ „არავინარს მართალარცაღა ვართ“ (რომ. 3,10). ქვეყნად ცხონებისუმჯობესი გზებიცარსებობს. გამოდიშენი სავანიდან, ვითარცა აბრაამსახლითგან მამისათვისისა (შეს. 12,1) და წადი იორდანესმონასტერში“.
აბბა ზოსიმემ დატოვათავისი სამყოფელიდა იორდანესმონასტერში მივიდა. აქ მანნახა საოცარღვაწლში მყოფიუდიდესი ასკეტიმამები დამათთან დარჩასამოღვაწეოდ.
გავიდა დრო. დადგადიდი მარხვა. მონასტერში არსებულიტრადიციის მიხედვით, დიდმარხვის პირველიკვირიაკეს საღმრთოლიტურღიაზე ყველანიეზიარებოდნენ. ლოცვისადა მეტანიებისშემდეგ ბერებიერთმანეთს შენდობასსთხოვდნენ, იღუმენისაგანკურთხევას იღებდნენდა ფსალმუნისგალობით - „უფალინათელ ჩემდადა მაცხოვარჩემდა, ვისამეშინოდეს? უფალიშესავედრებელ არსცხოვრებისა ჩემისა, ვისგან შევძრწუნდე?“ (ფს. 26,1), უდაბნოში გადიოდნენ.
ზოგ ბერს თანმიჰქონდა მცირედისაზრდელი, ზოგიკი მხოლოდბალახით იკვებებოდა. ისინი იორდანესგაღმა გადიოდნენ, ერთმანეთს შორდებოდნენდა ბზობისდღესასწაულზე ბრუნდებოდნენმონასტერში.
იმ წელს აბბაზოსიმეც წავიდაუდაბნოში.
ერთხელ, როცა უდაბნოშიგატარებული ოციდღის შემდეგღირსი ზოსიმემეექვსე ჟამისფსალმუნებს დალოცვებს გალობდა, მოეჩვენა, რომმარჯვნივ ადამიანისჩრდილი გაკრთა. ღირსი მამაშეძრწუნდა, იფიქრა, ეშმაკეული ჩვენებავიხილეო, პირჯვარიგადაისახა, შიშიუკუაგდო, ლოცვისდამთავრების შემდეგკი იქითკენგაიხედა დადაინახა უდაბნოშიმიმავალი შიშველიადამიანი, რომელსაცმზისგან სხეულიგაშავებოდა დამოკლე, გახუნებულითმები კრავისმატყლივით გათეთრებოდა. აბბა ზოსიმემგაიხარა ცოცხალიარსების ხილვითდა მისკენგაეშურა.
როგორც კი შიშველმამეუდაბნოემ მისკენმიმავალი ზოსიმედაინახა, სირბილითსცადა გარიდებოდაღირს მამას. ზოსიმემაც უძლურებადა დაღლილობადაივიწყა დადაედევნა, უნდოდაახლოს ენახაის საოცარიგანდეგილი. ბოლოსღონემიხდილი დამშრალწყაროსთან გაჩერდადა ცრემლებითშეევედრა მეუდაბნოეს: „რად გაურბიხარუდაბნოში საცხონებლადმოსულ ცოდვილბერს? დამელოდეუძლურს დაუღირსს, დამლოცედა მაკურთხე“.
უცნობმა უკანმოუხედავად დაუძახა: „მომიტევე, მამაოზოსიმე, არძალმიძს მოგიახლოვდე,მე ქალივარ დაარა მაქვსსამოსელი, რათახორციელი სიშიშვლედავიფარო. თუგსურს ილოცოუდიდესი ცოდვილისთვის, მიბოძე შენისამოსელი, რომშევძლო მოგიახლოვდედა კურთხევაგთხოვო“.
„სიწმიდისა დაფიცხელი ღვაწლისგამო უფალსსულიერი ჭვრეტისმადლით დაუჯილდოვებია, ალბათამიტომ იცისჩემი სახელი“ - გაიფიქრა აბბაზოსიმემ დაანაფორა გადაუგდო.
შემოსილი ქალი ღირსმამას მიუახლოვდა: „რამ გაფიქრებინათ, მამაო, დამლაპარაკებოდით მე, ცოდვილ დაუგუნურ ქალს? რა უნდაისწავლოთ ჩემგან, რად დახარჯეთამდენი ძალა?“
ღირსმა ზოსიმემ მუხლიმოიდრიკა დაკურთხევა სთხოვამეუდაბნოეს. ისიცმუხლებზე დაეცა. დიდხანს სთხოვდნენერთმანეთს კურთხევას. ბოლოს მეუდაბნოემუთხრა: „აბბაზოსიმე, შენგმართებს კურთხევადა ლოცვისაღვლენა, რამეთუღირს იქმენმოძღვრის ხარისხისადა მრავალიწელი ქრისტესტრაპეზთან მდგარისწირავდი უფალსწმიდა ძღვენს“.
ამ სიტყვებმა უფროშეაშინეს ღირსიზოსიმე: „სულიეროდედაო, ცხადია, შენ უფრომიახლებიხარ უფალსდა მომკვდარხარსოფლისათვის, რადგანსრულიად უცნობსსახელით მომმართედა მოძღვარიმიწოდე, მაკურთხე, ღვთის გულისათვის“.
ბოლოს ღირსმა დედამწარმოთქვა: „გაკურთხოსუფალმან, მაცხოვნებელმან ყოვლისასოფლისამან“. აბბაზოსიმემ მიუგო: „ამინ“ დაორივენი წამოიმართნენ. მეუდაბნოემ კვლავმიმართა ზოსიმეს: „რისთვის მოხვედ, მამაო, ჩემგვარცოდვილთან? როგორცჩანს, სულიწმიდისმადლმა მოგიყვანა, რომ ჩემისულისთვის საჭიროსამსახური გასწიო. მაუწყე, მამაო, როგორ ცხოვრობენქრისტიანები, როგორიზრდება ღვთისწმიდა ეკლესია?“
აბბა ზოსიმემ უპასუხა: „თქვენი წმიდალოცვებით უფალმამომადლა მშვიდობაეკლესიას დამთელს ქვეყანას. ყურადიღე უღირსიბერის ვედრება, დედაო, ილოცექვეყნისთვის დაჩემთვის, ცოდვილისთვის, რათა ფუჭიარ მექნესუდაბნოში მწირობა“.
წმიდა მეუდაბნოემ უპასუხა: „უფალს სათნოეყოფა, აბბაზოსიმე, შენილოცვა ჩემთვისდა სხვებისთვისაც, რამეთუხელდასხმის მადლიგაქვს. მეკი მორჩილებითაღვასრულებ შენსსურვილს დავილოცებ წმიდაგულით“.
მეუდაბნოემ აღმოსავლეთით იბრუნაპირი, თვალებიდა ხელებიზეცისკენ აღაპყროდა ლოცვადდადგა. ბერმადაინახა, რომლოცვისას ღირსიდედა ჰაერშიაიწია. სასწაულებრივი ხილვითშეძრწუნებული ზოსიმეპირქვე დაემხო.
ზოსიმეს გონებაში კვლავგაკრთა ფიქრი: „ბოროტი ხომარ მაცდუნებს?“ მაშინ ღირსმადედამ ისწამოაყენა დაუთხრა: „რატომშეცბუნდი, მამაო, მე მოჩვენებაკი არა, ერთი ცოდვილი, უღირსი დედაკაცივარ“, შემდგომკი პირჯვარიგადაისახა. ამისშემყურე დაგამგონე ცრემლმორეულიზოსიმე ფერხთითჩაუვარდა მეუდაბნოეს: „გევედრები, ღვთისგულისათვის, არდამიმალო შენიამბავი, მაუწყე, რათა სხვებისთვისაც ნათელიგახდეს ღვთისგანგებულების სიდიდე. უფალმა იმისთვისგამომგზავნა უდაბნოში, რათა გაცხადდესდაფარული“.
მეუდაბნოემ უთხრა: „მიმძიმს, მამაო, გაუწყოჩემი უსირცხვილოსაქმეები, რადგანგამერიდები, როგორცასპიტს. მაგრამმაინც მოგითხრობყოველივეს, შენკი ლოცვაჰყავ ჩემცოდვილისთვის.
ეგვიპტეში დავიბადე დამშობლების სიცოცხლეშივე, თორმეტი წლისა, ალექსანდრიაში გავიქეცი. აქ დავემონედაუოკებელ, გაუმაძღარსიძვისას ვნებას. ჩვიდმეტი წლისგანმავლობაში ვცხოვრობდიცოდვებში დაამ უღირსსაქმეს ვიქმოდიუფასოდ. ფულზეიმიტომ კიარ ვამბობდიუარს, რომმდიდარი ვიყავი, არა, სარჩოარ მქონდა, სიღატაკეში ვცხოვრობდი, ქსოვით ვირჩენდითავს, მაგრამვფიქრობდი, რომცხოვრების არსიმხოლოდ ხორციელივნების დაკმაყოფილება იყო.
ერთხელ დავინახე უამრავიხალხი, რომლებიცლიბიიდან დაეგვიპტიდან იერუსალიმსმიემგზავრებოდა წმიდაჯვართამაღლების დღესასწაულზე. მეც მომინდამათთან ერთადწასვლა, მაგრამდღესასწაულზე დასასწრებადკი არა, მამაო, ვიფიქრე, ალბათ იქმეტ ადამიანსვნახავ-მეთქიცოდვით დაცემისათვის. ახლა მერწმუნეთ, მიკვირს, როგორაიტანა ზღვამჩემი მრუშობადა ავხორცობა, როგორ არჩამიტანა მიწამჯოჯოხეთში, როგორმაპატია ამდენისულის ცდუნებადა დაღუპვა, მაგრამ ჩანს, უფალს ჩემისინანული უნდოდადა მოთმინებითელოდებოდა ჩემსმოქცევას.
ჩავედი იერუსალიმში დადღესასწაულამდე ბილწსაქმეებს ვიქმოდი.
ჯვართამაღლებას მე, ჩვეულებრივ, ნორჩ სულთაწარსაწყმედად გამოვედი. ყველა ადრიანადწასულიყო ტაძარში, სადაც ცხოველსმყოფელი ჯვარიიყო დასვენებული. მეც იქითგავემართე დაეკლესიის კარიბჭესთანგავჩერდი. როდესაცწმიდა ჯვრისამაღლების ჟამიდადგა, ტაძარშიშესვლა მოვინდომე, მაგრამ ღვთისუხილავმა ძალამგამაჩერა დაკარებიდან უკუმაქცია. სხვები დაუბრკოლებლივ შედიოდნენკარიბჭეში. კვლავშევეცადე შიგნითშემეღწია, მაგრამ - უშედეგოდ, რაღაცძალა ისევუკან მაგდებდა, ასე განმეორდარამდენჯერმე, ბოლოსძალა გამომელია, კარებს მოვშორდიდა შორიახლოსკუთხეში გავჩერდი.
უცებ ვიგრძენი, რომტაძარში ჩემიცოდვების გამოვერ შევდიოდი. გული ღვთისმადლით ამევსო, ავტირდი დასინანულით მუშტიჩავირტყი მკერდში. ჩემს წინღვთისმშობლის ხატიშევნიშნე დალოცვით მივმართე: „ყოვლადწმიდაო ქალწულო, მშობელო სიტყვისაღვთისაო, ვუწყი, რამეთუ უღირსვარ ხილვადხატისა შენისა; განგდებულ ვიქმენშენი სიწმიდისაგან, მაგრამ განაცოდვილთა სინანულადარ შეისხახორცი ღმერთმანჩვენმან?! შემეწიე, ყოვლადწმიდაო, მომეცნება ტაძარშიშესვლისა დაიმ ჯვრისხილვისა, რომელზეცჯვარცმულ-იქნაუფალი, მოსატევებელად ცოდვათაჩვენთა, თვისიუცოდველი სისხლისდამთხეველი. მომეცნება, თაყვანი-ვსცე წმიდაჯვარს, მეოხმეყავ წინაშეშობილისა შენისა. ამიერიდან აღარშეურაცხვყოფ ჩემსსხეულს ხორციელვნებათაგან, ვიხილავრა ყოვლადწმიდაჯვარს ძისაშენისა, განვალამ სოფლისგანდა წარვალ, საითკენაც მომიწოდებ“.
ლოცვის დამთავრებისთანავე ვიგრძენი, რომ ჩემილოცვა შესმენილიქნა. ღვთისმშობლისმოწყალებას მინდობილიკვლავ კარისკენგავემართე, დაუბრკოლებლად შევედიტაძარში დაუფლის ცხოველსმყოფელი ჯვრისხილვის ღირსიშევიქენი.
ასე დავრწმუნდი ღვთისგანგებულებასა დასახიერებაში. ქედიმოვიდრიკე, ვეამბორესიწმიდეებს დამსწრაფლ გამოვედიტაძრიდან. კვლავდავიჩოქე ღვთისმშობლისხატის წინდა ლოცვააღვავლინე.
უცებ შორიდან შემომესმახმა: „თუიორდანეს გადალახავ, ნეტარი აღსასრულიმოგელის“. ვირწმუნე, რომ ესჩემს გასაგონადიყო ნათქვამიდა ცრემლითშევევედრე ყოვლადწმიდაღვთისმშობელს: „მოწყალეოდედაო, ნუდამიტევებ მე, არამედ შემეწიე“. ტაძრის ეზოდანგამოსულს ვიღაცამსამი სპილენძისმონეტა მომცა. იმ ფულითსამი პურივიყიდე დაიორდანეს გზაგავიგე.
მზის ჩასვლისას იორდანესნაპირას მდებარეწმიდა იოანენათლისმცემლის ეკლესიასმივაღწიე. ტაძარშილოცვის შემდეგწმიდა მდინარისწყლით ხელ-პირი დავიბანე, ერთი პურისნახევარი შევჭამე, წმიდა წყალიმივიღე დამიწაზე მივწექიდასაძინებლად. დილითპატარა ნავივიპოვე, იორდანესმეორე ნაპირზეგადავედი დაკვლავ ღვთისმშობელსშევთხოვე წინამძღვრობა. ასე მოვედიუდაბნოში“.
აბბა ზოსიმემ მეუდაბნოესჰკითხა: „რამდენიწელია, დედაო, რაც უდაბნოშიცხოვრობ?“ - „ალბათ ორმოცდაშვიდიწელი გავიდა, რაც წმიდაქალაქიდან წამოვედი“.
ზოსიმემ კვლავ ჰკითხა: „რას ჭამ, რას პოულობამ უდაბნოში?“ - „როცა იორდანეგადმოვლახე, ორნახევარიპური მქონდა. თანდათანობით უდაბნოსმცხუნვარებამ გამოაშროდა გააქვავა. ასე რომ, მცირედს ვღებულობდიდა მრავალიწლის მანძილზემეყო“. - „მერწმუნე, აბბაზოსიმე, - განაგრძოღირსმა დედამ, - ჩვიდმეტი წელიისე ვებრძოდიბოროტ ფიქრებს, როგორც ცოფიანნადირებს. მახსენდებოდახორცი დათევზი, რომელსაცეგვიპტეში მივეჩვიე. ღვინოც მენატრებოდა: მე ხომძალზე ბევრსვსვამდი, აქკი ხშირადმწირი საჭმელ-სასმელიც არმქონდა დაწყურვილისა დაშიმშილისაგან ვიტანჯებოდი. უფრო დიდიუბედურების გადატანაცმიხდებოდა: ხანდახანავხორცული სიმღერისჟინი მომივლიდა, თითქოს ჩამესმოდაკიდეც, გულსდა სმენასმიფორიაქებდა. მაშინცრემლებით ვიგონებდიღვთისმშობლისთვის მიცემულაღთქმას დამხურვალედ ვლოცულობდი. როცა ჩემილოცვა სათნოეყოფოდაუფალს, ვხედავდიბრწყინვალე ნათელს, ქარიშხლის ნაცვლადკი დიდებულიმყუდროება ისადგურებდა.
როგორ აღვიარო, მამაო, წინაშე შენსაავხორცული ფიქრებიჩემი? უცებსიძვის ცეცხლიმომედებოდა გულზე, ყოველივეს მუსრავდაჩემში დავნებას მიღვიძებდა. მაშინ პირქვედავემხობოდი. ასედამხობილი ვიყავდღე დაღამ, სანამარ მოვიდოდასინანული დაარ გამოჩნდებოდაბოროტი ფიქრებისადა ზრახვებისგანმაბნეველი ნათელი.
ასე ვცხოვრობდი პირველიჩვიდმეტი წელი: ბნელი - ბნელზე, უბედურება უბედურებაზემემატებოდა, მაგრამყოვლადწმიდა ღვთისმშობლისმეოხება მიფარავდამარადის“.
აბბა ზოსიმემ კვლავჰკითხა: „ნუთუარც საჭმელიდაგჭირდა, არც - სამოსელი?“
მეუდაბნოემ უპასუხა: ჩვიდმეტწელიწადში პურიდამიმთავრდა, ამისშემდეგ ფესვებითდა ბალახებითვიკვებებოდი. კაბაშემომეძარცვა, დიდხანსვიტანჯებოდი ზაფხულისპაპანაქებასა დაზამთრის სიცივეში. რამდენჯერ მკვდარივითდავცემულვარ მიწაზე, რამდენჯერ მიბრძოლიაცდუნებასთან, უბედურებასთან, განსაცდელთან, იმ დღიდანდღემდე ღვთისძალა უხილავადიცავდა დაიცავს ჩემსცოდვილ სულსადა ხორცს.
აბბა ზოსიმე გააკვირვამეუდაბნოეს საღმრთოწერილში განსწავლულობამ დაჰკითხა: „სადისწავლე, დედაო, წმიდა წერილი?“ მეუდაბნოემ გაიღიმადა უპასუხა: „მერწმუნე, რაციორდანე გადმოვლახე, სულიერი არმინახავს, წერა-კითხვაც არვიცი, საეკლესიოგალობაც არსადმომისმენია, მხოლოდსიტყვა ღვთისა, ცხოველი დაშემოქმედი, ასწავლისადამიანს ყოველივეს (კოლ. 3,16; პტ. 1,21; 1 თეს. 2,13). მთელი ცხოვრებააღვიარე შენსწინაშე, მამაო, გევედრები, ილოცეჩემ ცოდვილისთვის! კიდევ ერთსშეგთხოვ, აბბა, ნურავის მოუყვებიჩემს ამბავს, სანამ უფალითავისთან არმიმიხმობს. აღმისრულე, რასაც გეტყვი. მომავალ წელს, დიდმარხვას, უდაბნოშინუ წახვალ, როგორც ამასმონაზვნური წესიგავალებს“. კვლავგაუკვირდა ღირსზოსიმეს, საიდანიცისო მონასტრისწესი?
მეუდაბნოემ გააგრძელა: „მამაო, მონასტერში დარჩი, თუმცა, რომცგინდოდეს, მაინცვერ გახვალ. დიდ ხუთშაბათს, საიდუმლო სერობისხსენების დღეს, მაცხოვრის ცხოველსმყოფელი ხორციდა სისხლიმომიტანე იორდანისნაპირზე, რათავეზიარო. ახლაჩემს შესახებნურაფერს მოუთხრობ, უფალი თვითონგიჩვენებს დროს“.
მეუდაბნოემ ილოცა დაუდაბნოს სიღრმეშიგაუჩინარდა. მამაზოსიმემ მთელიწელი მდუმარებაშიგაატარა დაუფალს ევედრებოდა, კიდევ ერთხელშეეხვედრებინა წმიდამოღვაწესთან.
როცა კვლავ დადგაწმიდა დიდმარხვისპირველი შვიდეული, ღირსი ზოსიმეავადმყოფობის გამომონასტერში დარჩადა გაახსენდამეუდაბნოეს წინასწარმეტყველება. რამდენიმედღის შემდეგის განიკურნა, მაგრამ ვნებისკვირიაკემდე მონასტრიდანარ გასულა.
მოახლოვდა საიდუმლო სერობისხსენების დღე. აბბა ზოსიმემშეასრულა დაპირება: გვიან ღამითდატოვა მონასტერიდა იორდანესნაპირას ჩამოჯდამეუდაბნოეს მოლოდინში. ღირსი დედაიგვიანებდა. აბბაზოსიმე უფალსევედრებოდა, კვლავგაეხადა მისიხილვის ღირსი. ბოლოს ღირსიდედაც გამოჩნდა: ის იორდანესმეორე ნაპირსმოადგა. ზოსიმემღმერთს მადლობაშესწირა, მაგრამუეცრად მისგონებაში გაკრთაფიქრი: „როგორგადმოვა ნავისგარეშე მდინარეზე?“ მეუდაბნოემ კიჯვარი გადასახაიორდანეს დაწყალზე გაიარა. ბერმა მოინდომათაყვანი ეცამისთვის, მაგრამღირსმა დედამშეაჩერა: „რასაიქმ, მამაო, შენ ხომმღვდელი ხარ - ღვთის საიდუმლოთამტვირთველი“, თანკურთხევა სთხოვა. საოცარი ხილვითგაოგნებულმა ბერმაწმიდანი დალოცა. შემდეგ, მისითხოვნით, „მრწამსი“ და „მამაოჩვენო“ წაიკითხადა ქრისტესწმიდა სისხლსადა ხორცსაზიარა. ზიარებისშემდეგ მეუდაბნოემზეცისკენ აღაპყროხელი დაცრემლითა დასასოებით წარმოთქვაწმიდა სვიმეონმიმრქმელის ლოცვა: „აწ განუტევემონა შენი, მეუფეო, სიტყვისაებრშენისა მშვიდობით, რამეთუ იხილათვალთა ჩემთამაცხოვარებაჲ შენი“. შემდეგ ბერსმიმართა: „მომიტევე, მამაო, დაერთი სურვილიცაღმისრულე: მომავალწელს კვლავმოდი იმდამშრალ წყაროსთან, სადაც პირველადშევხვდით ერთმანეთსდა ილოცეჩემი ცოდვილისულისთვის“. შემდეგკვლავ ჯვარიგადასახა იორდანეს, გაიარა წყალზედა უდაბნოსწყვდიადში მიიმალა. აღტაცებული მამაზოსიმე სულიერიზეიმით დაბრუნდამონასტერში.
გავიდა კიდევ ერთიწელიწადი. აბბაზოსიმე კვლავწავიდა უდაბნოშიდა დამშრალწყაროსთან გულზეხელდაკრეფილი გარდაცვლილიმეუდაბნოე იხილა. აბბა ზოსიმემმას ცრემლებითდაბანა ტერფები. ფსალმუნები უგალობადა შესვენებულთალოცვა წაუკითხა, ოღონდ ვერგადაეწყვიტა, დაემარხათუ არა. უცებ ნახა, რომ წმიდანისშუბლზე დაწერილიიყო: „მამაოზოსიმე, აქდამარხე ცოდვილიმარიამის ცხედარი. ევედრე უფალსჩემი ცოდვილისულისთვის აპრილისპირველ დღეს“.
აბბა ზოსიმე განცვიფრდა: მან იცოდა, რომ წმიდანმაწერა-კითხვაარ იცოდა, ვის უნდაგაეკეთებინა წარწერა?
ზოსიმემ ღმერთი ადიდა, წმიდანის გვამიცრემლებით დაასველა, შემდეგ კიგაიფიქრა: „როგორგავთხარო საფლავიმე ცოდვილმა, ხელთ რომარაფერი მაქვს!“ უცებ შორიახლოსხის ტოტიდაინახა დაიმითი დაიწყოთხრა, მაგრამმიწა მშრალიიყო, არემორჩილებოდა. მხცოვანიბერი წელშიგაიმართა დადაინახა, რომწმიდანის ტერფებსუზარმაზარი ლომილოკავდა. შიშმაშეიპყრო, პირჯვარიგადაისახა დაღვთის ნებასდა წმიდანისმეოხებას მიანდოთავი. ლომიბერს მიეახლა, აბბა ზოსიმემ, მას საფლავისამოთხრა უბრძანადა ლომმაცთათებით გათხარასამარე. ადამიანმადა ცხოველმადაფლეს წმიდამარიამის ნეშტი, შემდეგ კიორივე თავისგზას გაუდგა: ლომი უდაბნოშიწავიდა, აბბაზოსიმე - მონასტერში.
სავანეში მოსულმა ზოსიმემიღუმენს დაძმებს აუწყა, რაც იხილადა მოისმინა. შიშით, რწმენითდა სიყვარულითდააწესეს ბერებმაწმიდანის ხსენებისდღე. ღირსმაზოსიმემ დიდხანსიცოცხლა დაას წელსმიტანებულმა მიისვენა.
ასე გადმოგვცეს წმიდაიოანე წინამორბედისმონასტრის მოღვაწეებმაღირსი მარიამმეგვიპტელის ცხოვრება. პირველად ისწმიდა სოფრონიერუსალიმელმა (ხს. 11 მარტს) ჩაწერა.
„წმიდანთა ცხოვრება“, ტომი II, თბილისი, 2001 წ.