ambebi.ge

"გზა­დაგ­ზა ქარ­თულ წარ­წე­რებს ვკი­თხუ­ლობ­დი, სოფ­ლის ბა­ნე­რებ­ზე, მა­ღა­ზი­ებ­ზე, სი­ლა­მა­ზის სა­ლო­ნებ­ზე, ავ­ტო­მან­ქა­ნებ­ზე და გული ყელ­ში მებ­ჯი­ნე­ბო­და... ჩვე­ნი, ქარ­თულ­წარ­წე­რი­ა­ნი ავ­ტო­ბუ­სის და­ნახ­ვა­ზე ად­გი­ლობ­რი­ვე­ბი ჩერ­დე­ბოდ­ნენ და ჩვენ­თან სა­უ­ბარს იწყებ­დნენ ძვე­ლი, კა­ხეთ­ში უხუ­ცე­სი ხალ­ხის­გან შე­მორ­ჩე­ნი­ლი ქარ­თუ­ლი სი­ტყვე­ბით... თით­ქოს დრო­ში ვმოგ­ზა­უ­რობ­დი და ბედ­ნი­ე­რე­ბის­გან ემო­ცი­ე­ბი ყელ­ში მი­ჭერ­და..." - ასე იხ­სე­ნებს ფე­რე­ი­დან­ში რამ­დე­ნი­მე­დღი­ან მოგ­ზა­უ­რო­ბას მა­რი­ამ ხა­ტი­აშ­ვი­ლი, რო­მე­ლიც იქ მი­ღე­ბულ ამა­ღელ­ვე­ბელ ემო­ცი­ებს უზი­ა­რებს AMBEBI.GE-ს მკი­თხველს.

- ყო­ველ­თვის მინ­დო­და იქ ჩას­ვლა, მაგ­რამ რა­ტომ­ღაც აქამ­დე ვერ მო­ვა­ხერ­ხე. იქ მი­ღე­ბუ­ლი სით­ბო და სი­ხა­რუ­ლი ამ­დე­ნი წლის ლო­დი­ნად ღირ­და! ირან­ში, ქა­შან­ში, ის­პა­ჰან­სა და ფე­რე­ი­დან­ში ტუ­რით ჩა­ვე­დით. ცა­მეტ­ნი ვი­ყა­ვით...

ფე­რე­ი­და­ნის ტური, რო­გორც მო­სა­ლოდ­ნე­ლი იყო, გა­მორ­ჩე­უ­ლად ემო­ცი­უ­რი აღ­მოჩ­ნდა... ჩვე­ნი ჩას­ვლის შე­სა­ხებ მხო­ლოდ სას­ტუმ­როს მე­ნე­ჯერ­მა იცო­და. გზა­ში, რო­გორც იქა­უ­რო­ბას მი­ვუ­ახ­ლოვ­დე­ბო­დით, შემ­ხვედ­რი მან­ქა­ნე­ბი შუ­ქე­ბის ან­თე­ბით გვე­სალ­მე­ბოდ­ნენ. ვი­კი­თხე - რა ხდე­ბა-მეთ­ქი? ასე ხვდე­ბი­ან ქარ­თულ სა­ნომ­რე ნიშ­ნე­ბი­ან მან­ქა­ნებ­სო....

სო­ფელ მარ­ტყოფ­ში რომ ჩა­ვე­დით, რამ­დე­ნი­მე წუთ­ში ათე­უ­ლო­ბით ადა­მი­ა­ნი მოგ­როვ­და - გა­ი­გეს, რომ ქარ­თვე­ლე­ბი ვი­ყა­ვით და ძა­ლი­ან თბი­ლად გვხვდე­ბოდ­ნენ. თა­ვი­დან, ქა­ლე­ბი თავს იკა­ვებ­დნენ და ფან­ჯრე­ბი­დან გვი­ყუ­რებ­დნენ, შემ­დეგ მა­მა­კა­ცებ­მა დარ­თეს ნება და გო­გო­ნე­ბიც შე­მოგ­ვი­ერ­თდნენ, კა­ხუ­რი აქ­ცენ­ტით გვე­სა­უბ­რე­ბოდ­ნენ, სა­ქარ­თვე­ლო­ზე გვე­კი­თხე­ბოდ­ნენ...

- სოფ­ლებს ქარ­თუ­ლი სა­ხე­ლე­ბის ჰქვი­ათ, არა?

- დიახ. ფე­რე­ი­დან­ში ასეა. იქი­დან ჩუ­ღუ­რეთ­ში წა­ვე­დით და მარ­ტყო­ფე­ლე­ბი უკან მან­ქა­ნით გა­მოგ­ვყვნენ - ჩვენ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის დრო ეცო­ტა­ვათ და იმი­ტომ გა­მოგ­ყვნე­ნო, ამიხ­სნეს. ცრემ­ლე­ბი ვე­ღარ შე­ვი­კა­ვე, რო­დე­საც ვნა­ხე, რომ თით­ქმის ყვე­ლა მარ­კეტს, მა­ღა­ზი­ა­სა და სახ­ლებ­ზე, სპარ­სულ­თან ერ­თად, ქარ­თუ­ლი წარ­წე­რე­ბი იყო... "დი­დე­ბა უფალს", "იხა­რე ქარ­თვე­ლო", "სა­ქარ­თვე­ლო სამ­შობ­ლოა" - ასე­თი ტი­პის ფრა­ზე­ბი იყო...

- ერ­თმა­ნეთ­ში რა ენა­ზე სა­უბ­რობ­დნენ?

- მხო­ლოდ ჩვენ­თან კი არა, ან ჩვენს გა­სა­გე­ბად სა­უბ­რობ­დნენ, ზო­გა­დად ქარ­თუ­ლად სა­უბ­რო­ბენ თურ­მე, რა­მაც კი­დევ უფრო ამი­ჩუ­ყა გული... ჩვენს და­ნახ­ვა­ზე ერ­თმა­ნეთს ქარ­თუ­ლად ეკი­თხე­ბოდ­ნენ: რა ხდე­ბაო? გვე­ფე­რე­ბოდ­ნენ - "ნა­მა­ზი" ხალ­ხი ხარ­თო. შემ­დეგ აგ­ვიხ­სნეს, ლა­მაზს ნიშ­ნავ­სო...

იქი­დან სო­ფელ ვაშ­ლო­ვან­ში წა­ვე­დით და იქაც იგი­ვე დაგ­ვხვდა... თით­ქმის ყვე­ლა ქარ­თუ­ლად სა­უბ­რობ­და და ჩვე­ნიც ეს­მო­დათ. თა­ვი­დან ერი­დე­ბო­დათ, ჩვენს ნა­უ­ბარს ვერ გა­ი­გებ­თო... შემ­დეგ ვუ­თხა­რით, ყვე­ლა­ფე­რი გვეს­მი­სო, უფრო გა­იხ­სნენ... ცუდი ამინ­დი იყო, ძა­ლი­ან ცი­ო­და და ვაშ­ლო­ვან­ში ჩვე­ნი მის­ვლა ვერ გა­ი­გეს. ქუ­ჩა­ში ბავ­შვე­ბი შევ­ნიშ­ნეთ და გა­მო­ვე­ლა­პა­რა­კეთ, მაგ­რამ პა­სუ­ხი არ გაგ­ვცეს. ცოტა რომ დავ­შორ­დით, და­ვუ­ძა­ხე: მო­დით ჩვენ­თან-მეთ­ქი და მო­მა­ძა­ხეს - შენ თვი­თონ მო­დიო... მათ­თან რამ­დე­ნი­მე პა­ტა­რა ვი­დე­ოც ჩავ­წე­რე, თუ რო­გორ სა­უბ­რობ­დნენ ქარ­თუ­ლად...

შემ­დეგ იქა­უ­რი ქალი გა­მო­ვი­და და ჩა­ი­ზე დაგვპა­ტი­ჟა. ამ­დე­ნი დრო არ გვქონ­და და უა­რის თქმა და­ვა­პი­რეთ, მაგ­რამ შემ­დეგ ძა­ლი­ან კა­ტე­გო­რი­უ­ლად მოგვ­თხო­ვა, - რო­გორ, ქარ­თვე­ლე­ბი ჩა­მო­სუ­ლი ხართ და სტუმ­რად არ შე­მოხ­ვალ­თო?! უარს აზრი არ ჰქონ­და. ქარ­თუ­ლი სტუ­მარ-მას­პინ­ძლო­ბა იქ შე­ვიგ­რძე­ნი, სი­ხა­რუ­ლის­გან თვა­ლე­ბი უციმ­ცი­მებ­და, შვილს და­უ­რე­კა - ქარ­თვე­ლე­ბი გვყავს სტუმ­რა­დო...

- ქარ­თულ კერ­ძებს ამ­ზა­დე­ბენ?

- ასე, თქვენ­სა­ვით სტუმ­რად ჩა­მო­სულ­მა ქარ­თვე­ლებ­მა გვას­წავ­ლე­სო, გვი­თხრეს. ჩურ­ჩხე­ლა გან­სა­კუთ­რე­ბით გვიყ­ვარ­სო... მათ­თან სა­უბ­რი­სას ჩემი მოგ­ვა­რე­ე­ბი, ხა­ტი­აშ­ვი­ლე­ბი ვი­პო­ვე. ისი­ნიც ძა­ლი­ან ბედ­ნი­ე­რე­ბი იყ­ვნენ. ყვე­ლა, ვი­საც კი მი­ვე­სალ­მე­ბო­დით - "სახ­ჩი" წა­მო­დი­თო გვე­უბ­ნე­ბოდ­ნენ...

ვაშ­ლო­ვან­ში, ერთ-ერთ სახ­ლს "სამ­შობ­ლო სა­ქარ­თვე­ლო" ეწე­რა და ოთხი­ვე კე­დელ­ზე ქარ­თუ­ლი ლექ­სი იყო ამოტვიფ­რუ­ლი... ძი­რი­თა­დი გვა­რე­ბი: ონი­კაშ­ვი­ლი, სე­ფი­აშ­ვი­ლი, იო­სე­ლი­ა­ნი, გუ­გუ­ნაშ­ვი­ლი... თუმ­ცა, და­ბო­ლო­ე­ბა შვი­ლი აღარ აქვთ, ჩემი მოგ­ვა­რე­ე­ბი ხა­ტი­კა­ნად იწო­დე­ბი­ან, თუმ­ცა, თა­ვი­სი ძი­რძვე­ლი გვა­რი ყვე­ლამ იცის... ჩემ­მა მოგ­ვა­რე­ებ­მა, კა­ხუ­რი აქ­ცენ­ტით მი­თხრეს – წარ­მო­შო­ბით სიღ­ნა­ღი­დან ვარ­თო... ეს სი­ტყვე­ბი ისე წარ­მოთ­ქვეს, რო­გორც ჩემი წი­ნაპ­რე­ბის­გან რომ მაქვს მოს­მე­ნი­ლი...

ბო­ლოს, ერთ-ერთ ქარ­თულ კა­ფე­ში შე­ვე­დით სა­ვახ­შმოდ და იქი­დან გა­მო­სუ­ლებს, თოვ­ლი დაგ­ვხვდა. თურ­მე ძა­ლი­ან იშ­ვი­ა­თად თოვს და ად­გი­ლობ­რი­ვებ­მა გვი­თხრეს - ბედ­ნი­ერ ფეხ­ზე მო­სულ­ხარ­თო. სას­ტუმ­რო­ში კი­დევ ერთი ფე­რე­იდ­ნე­ლი ქარ­თვე­ლი მოგ­ვად­გა, რო­მე­ლიც იმ დღე­ებ­ში ერთ-ერთი სო­ფელ­ში ვნა­ხეთ. ახალ­გაზ­რდა გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი ბიჭი, ქოლ­გა ეხუ­რა - თქვე­ნი ჯგუ­ფის წევ­რმა ჩემი ნო­მე­რი ჩა­ი­წე­რა, შემ­პირ­და გეს­ტუმ­რე­ბით და რა­ტომ და­მა­ღა­ლა­ტეთ, გე­ძებ­დი­თო...

ემო­ცი­ე­ბის­გან ცრემ­ლებს ვერ ვი­კა­ვებ­დით... ღა­მის 11 სა­ა­თი იყო, მაგ­რამ უარი ვერ ვუ­თხა­რით. ოჯახ­ში ეტყო­ბო­დათ, რომ მთე­ლი დღე სამ­ზა­რე­უ­ლო­ში იფუს­ფუ­სეს, რად­გან გვე­ლოდ­ნენ. სახ­ლში, ტე­ლე­ვი­ზორ­ში, "სხვა სა­ქარ­თვე­ლო სად არის" ჰქონ­დათ ჩარ­თუ­ლი და ეს იყო ბოლო აკორ­დი, - მო­ზღვა­ვე­ბულ ემო­ცი­ებს გზა გა­ვუხ­სე­ნი და ვი­ტი­რე...

გვი­თხრეს, აქე­და­ნაც ჩა­დი­ან ჩვენ­გან სა­ქარ­თვე­ლო­ში, მაგ­რამ მათ­თვის, ვინც ამას ვერ ახერ­ხებს, ქარ­თვე­ლე­ბის სტუმ­რო­ბა ოც­ნე­ბის ახ­დე­ნას ჰგავ­სო!"